Ik paste niet in het systeem. Als klein meisje moest ik naar school. Het zou een voorrecht moeten zijn maar het was een plicht. Ik had geen keuze, ik moest.
Want dat waren de regels.
Ik moest zitten, stil, uren...wat ik niet kon. Ik had geen interesse in rekenen, aardrijkskunde, taal of wat dan ook. Ik was niet bezig met 1+1=2.
Ik snapte niet waarom het belangrijk was voor mij om dit te moeten leren.
Ik wilde naar buiten, de natuur in, ik wilde bewegen, ik wilde alles weten over het heelal, het bestaan. Ik was creatief en heel gevoelig.
Maar er was volgens het systeem iets fundamenteels mis met mij.
Het recht dat ik blijkbaar had als kind om naar school te gaan voelde als een plicht. Een “gevangenis”.
En steeds meer werd mij duidelijk gemaakt dat ik niet deugde, niet gehoorzaamde, niet goed was, niet luisterde, niet oplette...er moest wel iets mis met me zijn. Er moest iets mis zijn met mijn pure zelf.
Het systeem boog zich over mij heen. Er moest iets gedaan worden om mij te (mis-) vormen zodat ik wel paste. Testen, gesprekken, psychologen. Alles was erop gericht mij te veranderen zodat ik paste in het systeem. Een systeem gemaakt voor een groot gedeelte van onze mensheid.
Ik was een Dennenboom in een Eikenbos. En men probeerde mijn wezen te veranderen. Het is onmogelijk. Net zo onmogelijk als een Dennenboom te veranderen in een Eik. Het kan niet, maar toch moest het en gebeurde het ook.
Ik werd bekritiseerd, uitgelachen, gepest, en het was allemaal “mijn eigen schuld” omdat ik niet was wie men wilde dat ik zou zijn.
Diepe, diepe minderwaardigheid ontwikkelde zich in mij.
Ik weet dat ik in het begin nog verzet toonde, iets in mij wilde nog vechten voor mijn natuurlijke zijn.
Maar alles was erop gericht mij te vormen naar de maatstaven van de maatschappij.
Ik was uiteindelijk niet moedig genoeg. Te klein en te bang.
Het zaadje van wie ik werkelijk was mocht niet tot bloei komen. Het werkelijke meisje mocht er niet zijn. Ik ging steeds meer aan mijzelf twijfelen. Er kon niet gehouden worden van wie ik werkelijk was. De natuurlijke stroom in mij begon te stoppen, werd onderdrukt. Ik paste me aan om geaccepteerd te worden, een vorm van liefde te ervaren, met rust gelaten te worden. Ik overleefde, maar was gestopt met té leven.
Het ware meisje in mij stierf....
Als de Den een Eik moet worden, sterft de Den. Een illusie blijft over.
Ik werd een illusie...
Ik stierf 2 maal omdat ik moest beseffen dat er wel van mijn Ilussie gehouden kon worden maar niet van mijn ware zelf. Dat doet intens pijn, dat besef.
Uiteindelijk kon ook ik niet meer houden van mijn ware zelf. Ik vertrouwde mijn pure impulsen niet meer, want deze werden steeds veroordeeld, bekritiseerd en afgewezen. Er ontstond een diep geloof dat ik niet de liefde waard was, niet goed genoeg was, niet mee telde en dat ik er niet hoorde te zijn.
Na verloop van tijd raakte ik de herinnering aan het ware meisje kwijt.....ze was ver, ver weggeduwd.
Hoewel ik eindelijk aan ieders verwachting voldeed, mezelf geperst had in een vorm zodat ik paste in het systeem en de goedkeuring kreeg. Ik als een kant en klaar pakketje werd afgeleverd in de maatschappij, voelde ik mij van binnen altijd leeg, moe, bang, depressief...lichamelijk ziek. Ik leefde in een gevangenis, ik was niet vrij.
Ik was een gemaakt persoon, een aangeleerd persoon. Zelfs mijn creatieve talenten voelde niet meer vrij. Overal lag faalangst op de loer.
Ik was tot in de kern bang, gespannen...
En ook nu moest er wel iets mis met me zijn volgens het systeem....
Er is altijd iets mis met me...
Wat mis was...was dat mijn ware zijn niet werd gezien, geaccepteerd en niet werd gevoed.
We leven in een wereld waarin iedereen moet passen in een systeem. En sommige mensen passen hierin omdat het systeem is gemaakt voor hun. Echter vallen velen buiten de boot, maar moeten er toch in passen.
Hier gaat het fundamenteel mis.
En ontstaat de basis voor een hele hoop ellende.
Mensen die misvormd worden, niet geaccepteerd en afgericht worden, sterven van binnen. En deze mensen worden allemaal ziek. De wereld is vol van zieke mensen omdat ze zich hebben moeten afsluiten van hun ware zijn.
Hoe kun je gezond blijven als je je ware voeding hebt afgesloten? Hoe kun je je vitaal blijven voelen als je misvormd wordt? Als je niet mag zijn wie je bent?
We zijn het vertrouwen in de creatie van het leven verloren, de natuur.
Het is overal in terug te zien. Alles willen we controleren door het in banen te leiden.
We zijn niet vrij...we denken dat we vrij zijn, maar dat zijn we niet.
Tenminste niet de groep mensen die niet passen in het systeem.
Het systeem is gemaakt voor hoofd mensen. En daar is verder niks mis mee. Laat vooral die groep mensen leven in dat systeem. Maar waarom niet iets bedenken waarin iedereen tot zijn recht komt?
Want iedereen zou het van de zotte vinden om van een wiskundig kind te vragen de hele dag te gaan buikdansen en zijn wiskundige talenten te onderdrukken.
Stel we zouden alle intellectuelen verplichten iedere dag te gaan dansen, ballet of paaldansen.
En duidelijk maken dat hun intellectuele kant ongepast is, niet belangrijk, geen bijdrage levert. “ Ben alsjeblieft niet wie je bent”
Dat zouden we allemaal heel raar vinden. En toch gebeurt het iedere dag opnieuw met heel veel kinderen, maar dan andersom. Ergens zijn we bepaalde pure kwaliteiten gaan onderwaarderen en zelfs gaan onderdrukken.
Waarom willen we eigenlijk allemaal dezelfde schaapjes afleveren?
Hoe saai wordt de wereld?
Kun jij je een bos voorstellen waarin alleen nog maar Dennenbomen staan? Netjes in een rij? Afgemeten? Even hoog en breed? Die bossen bestaan, maar zijn niet natuurlijk. Die zijn door mensen aangelegd.
Ik loop liever door de ongerepte natuur. Prachtig als alles precies groeit zoals het bedoeld is. Natuurlijk is.
De natuur gaat zijn gang en daarom is het prachtig en in evenwicht. Alles klopt. De natuur is gewoon, mag er zijn. Daarin zie je de ware creatie. Noem het God of het bestaan.
Heb jij al eens een tulp aanschouwt en gedacht..” verdorie waarom ben jij nu geen roos, ik wil dat jij een roos bent, een roos is beter, is meer waard, ik ga je nu veranderen in een roos!”
Idioot hè! Maar zo idioot zijn we inmiddels geworden en we vinden het normaal.
Het word nog meer idioot dat we vervolgens bakken met geld kwijt zijn om alle misvormde mensen weer hulp aan te bieden hun afgewezen zelf weer terug te vinden, in het beste geval. Maar meestal schuiven we er een pilletje in. Tegen de angsten, de depressie, of de verloren mens.
En dat is het precies....een verloren mens.
We zijn fundamenteel iemand verloren die een prachtig aandeel had kunnen hebben. Een uniekheid die de wereld kleurrijker had gemaakt, maar die we zijn misgelopen.
“De tulp die een verwrongen roos werd....het zaad dat niet werd geboren.”
Ik ben op zoek gegaan naar het verloren meisje in mijzelf.
Na een lange zoektocht heb ik haar gevonden…
Ik heb haar teruggebracht naar een veilige wereld waarin ze kan zijn wie ze is.
Ik ben iedere dag toegewijd om deze omgeving voor haar te blijven scheppen❤️
Dat alle zaadjes mogen opbloeien tot wie ze zijn.
Dat je uniekheid word gekoesterd.
Dat je omarmt word om wie je bent.
Dat je natuurlijk mag blijven.
Dat je gekoesterd word om wie je bent.
Dat alle zaadjes even veel waard zijn.
Dat je de juiste voeding krijgt om te groeien en op te bloeien.
Dat je je zelf openbaart en je kleuren schijnt.
I love all of you...all the seeds in the world🌎🌸🌿🌹🌺🍀🌲🌴🌵🌼🌻🌾
By Be-loved
